شورای شهر ناگزیر از نو شدن است

اصفهان در این دوره خود را برای برای انتخاب یک کرسی خالی شهر، در مجلس شورای اسلامی هم آماده می کند، پس رقابت در  سه نهاد انتخابی همزمان با هم خواهد بود.

کاهش تعداد اعضای شورای شهر به 13 نفر، گزینه ها را محدودتر و رقابت را شدیدتر خواهد کرد، اما ستاره بخت کسانی که سرنوشت خود را به نامزد مغلوب در انتخابات ریاست جمهوری گره بزنند، از همه بدتر خواهد بود.

در این میان حامیان جریان غالب در شورای فعلی ما بین حمایت از اعضای فعلی یا برگزیدن افرادی که قرابت تشکیلاتی بیشتر و موضع گیری های نزدیک تری به گفتمان منسوب به پایداری داشته باشند، مردد مانده اند.

در نزدیک به دو سالی که از تکیه زدن جمالی نژاد بر راس بلدیه اصفهان می گذرد، پارادایم های جدیدی بر اداره شهر، حداقل در ظاهر حکم فرما شده است.

در این گفتمان جدید ممکن است بعضی مبانی فکری سنتی مثل اداره هیاتی و محفلی یا اولویت های فرهنگی و ارزشی با آنچه که هواداران آنها در نظر دارند، فاصله داشته باشند.

آنچه رواداری در شهر خلاق خوانده می شود یا ضرورت حرکت به سوی اقتصاد مبتنی بر گردشگری اگر چه در کلام مورد پذیرش همه است اما در عرصه عمل به طور قطع با برخی تمایلات گروه های فکری محافظه کار در تضاد خواهد بود.

نگاه بسته فرهنگی در پس زمینه تفکرات بخشی از حامیان این جریان در مورد حضور زنان در عرصه اجتماع یا محدود کردن نمایش و تاتر به نوعی و قرائتی خاص باعث می شود که ادامه حمایت از برخی اعضای فعلی برایشان با اما و اگرهایی همراه باشد.

در خاطر شهروندان اصفهان روزهایی که مجسمه های سطح شهر پایین کشیده یا سوزانده می شدند، هنوز زنده است، آیا شهرداری که امروز با حمایت همین شورای شهر نسبت به برپایی مجسمه درسطح شهر اقدام می کند می تواند در مراحل بعدی مانند شهردار قبلی به دام تمایلات فرهنگی متفاوت بخشی از شهروندان نیفتند؟

نگرانی از شفافیت مالی که شهرداری فعلی منادی آن است و البته بدون ورود به نیت مجریان آن، با توجه به استفاده از فن آوری های روز، تا حدی امکان چانه زنی بر سر پروژه ها را تحت فشار افکار عمومی از بین برده است، می تواند بخشی از طبقه دارای ثروت و قدرت را نگران کرده و این انتظار را برای آنها به وجود بیاورد که در آینده تعمیق شفافیت اداری دست آنها را در روابط خاص شان بسته تر کند.

در جای دیگر، با توجه به اتفاقاتی که تهران افتاده است و هشدارهایی که در مورد خالی شدن نهادهای مقابله با بحران از قدرت تصمیم گیری داده می شود، امروز مطالبه بخشی از نخبگان شهری، چابکی و افزایش سرعت تصمیم گیری ها با استفاده از کارشناسان روزآمد است.

دیگر عصر سلبریتی هایی که شاخ های بز را جدا کنند یا جلسات شورا را با محور نمایش اندازه دور بازو اشتباه بگیرند، گذشته است.

اصفهان دیگر طاقت ندارد که گرفتار تکرار قصه تهران شود، و همین مساله پس از تسلط بیش از یک دهه شعبه های مختلف اصول گرایان و شباهتی که جریان غالب اصفهان با تهران داشته است، در ذهن بخشی از مردم که سال هاست منتظر رسیدن موقعیت برای کنار گذاشتن آنها هستند، باعث تحرک بیشتری شده است.

ناکارآمدی ریاست چندساله کسی مثل چمران در تهران بر شورای شهر، آنچه که واگذاری املاک بدون رعایت تشریفات قانونی خوانده شد، و پرسش هایی که توسط برخی اعضای همان شورا در رابطه با مسایل مالی شهرداری مطرح شده است، نشان می دهد باقی ماندن طولانی یک جریان و  تفوق  کامل آن، ضمن برهم زدن توازن قوا، زمینه را برای تخلفات احتمالی یا سو استفاده از موقعیت، بیشتر مهیا می کند.

نکته دیگر که انتخابات امسال را متفاوت کرده است، برنامه محوری و علاقه بخشی از شهروندان اصفهانی به شرکت در انتخابات با محور برنامه و لیست است.

در سال های قبل چه در شورای تهران و پدیده راستگوایسم و چه لیست موسوم به امید، همه مردم شاهد بودند که اشخاصی بدون ارزش گذاری بر جناحی خاص، با تکیه بر بدنه آرای یک جریان وارد مجلس یا شورا شده اند اما روی دیوار مقابل یادگاری نوشته اند.

همین مساله باعث شده تا دقت بیشتری از سوی همه جریانات سیاسی برای برگزیدن کاندیداهایشان صورت بگیرد و بر تعهد نسبت به حزب یا جریان متبوع آنها تاکید بیشتری صورت گیرد.

در سوی دیگر، شهروندان هم خسته از وعده های عملی نشده و یا عملکرهای متفاوت از انتظارات برگزیدگان خود، امروز از نشانه هایی مبنی بر علاقه خود برای گزینش هوشمندانه تر و پاسخگوتر، بروز می دهند.

قسمت دوم تغییر پارادایم های انتخاباتی مردم، ارایه برنامه مدون و نه آروزمحور در کنار  نشان دادن راه حل ها برای مشکلات عمده شهر است. دلزدگی شهروندان از شعار دادن ها و ندیدن تغییر عمیق در اداره شهر و مدیریت های حاکم بر نهادهای شهری که گاهی خود در اختلافات شهرداری و استانداری نشان می دهد، یکی از عوامل اقبال شهروندان به برنامه محوری است.

حالا باید دید کدام دسته یا جناح می توانند با تکیه بر بدنه کارشناسی و نخبه خود، برنامه کاربردی تری برای اداره شهر ارایه کنند، کدامشان در ترجمه این برنامه برای اقشار مختلف شهر موفق تر خواهند بود و کدام گروه خواهد توانست با بسیج سازمان رای خود و تشویق موثر بدنه، تعداد بیشتری از اعضای خود را به ساختمان دروازه دولت بفرستد؟