حاصل عمرش شده است 700 تابلو در اندازه 100 در 70 سانتيمتر از بريده اخبار، گزارش ها و مقالات منتشر شده در روزنامه اطلاعات و...که هنوز براي آماده سازي500 تابلوی دیگر مطلب وجود دارد. آثار او گنجينه بی نظیر مطبوعات دهه های قبل و بعد از انقلاب اسلامي است که در زیرزمین غبارگرفته خیابان آیت اله طیب، رازها و ناگفته هاي بسياري در سينه خود دارد.
اما اينجا، کانون فرهنگي ادبي يکتا در محل فرهنگسراي ملک الشعراي بهار برنامه اي تدارک ديده براي نکوداشت استاد روزنامه نگاري استان اصفهان و اگر اغراق نباشد پيشکسوت کشور، در حاليکه جاي خيلي ها خالي بود!
از تجربيات روزنامه نگاري موثر «استادعبدالحسين جعفري» مي توان به شناسايي عاملان قتل آيت ا... شمس آبادي، ممنوعيت تردد وسائط نقلیه بر روي سي و سه پل، ممانعت از نشان دادن چهره پيامبر مکرم اسلام در فيلم محمد رسول الله(ص)(ساخته هاليوود) و... بااشاره به این که، هالیوود فيلم هاي حضرت عیسی و حضرت موسی(ع) را با نشان دادن چهره يک بازيگر ساخته است.
قدرت قلم و جستجوگري حقيقت و پيگيري او به اندازه اي بود ه که يک گزارش و ی منجر به برکناری مدیرکل وقت مسکن و شهرسازی استان اصفهان در پيش از پيروزي انقلاب شده است، آن هم مديرکلي که ارتباط بسيار نزديکي با يکي از مسوولان ارشد ساواک داشته.
اينهايي که نگارنده مي نويسد در کلام ساده است، اما پشت تک تک کلمات و تجربيات اين چهره ماندگار روزنامه نگاري ايران ساعت ها و روزها تلاش، تحقيق و پرسش و بعضا ترس و اضطراب نهفته است. اينکه اگر طرف مقابل مي فهميد که قرار است با يک خبر يا گزارش او چه بر سرش بيايد، گمان نکنم به راحتي دست روي دست مي گذاشت. حداقل اش تهديد و ارعاب بود و در نهايت بيم جان که البته استاد از اين موارد بي نصيب نبوده است.
وقتي از گذشته و جواني اش مي گويد، متوجه مي شويم که الحق سپيدي موي از گرد آسياب نبوده است. پشت سلول سلول اين موهاي سپيد، انبوهي از تجربه نهفته که همانند معدني گرانبها و نهان بايد آن را يافت و از آن بهره جست.
اما چه مي شود کرد که رسم ما جماعت، چند صباحي است همين شده است. تا يک نفر هست قدرش را نمي دانيم اما وقتي ديگر در جمعمان نبود برايش چه ها که نمي کنيم..
وقتي مصاحبه ده سال قبل استاد جعفري پخش مي شد ديدم که به نسبت يک دهه قبل چقدر پيرتر و از بار روزگار قامتش خميده تر شده است. ديگر بدون عصا، قدم زدن برايش سخت است.
آخر کار کمي نيست برگزاري 20 نمايشگاه جنبي و اختصاصي و انجام مصاحبه با شخصیت های بزرگ علمی و سیاسی جهان مثل :گاندی نخست وزیر وقت هندوستان، رییس دانشگاه پروانس فرانسه، سردبیر مجله اشترن آلمان، ایوانف معاون سردبیر روزنامه ایزوستیادر شوروی، ویلیام وایلر کارگردان برجسته سینما، پروفسور علی جوان کاشف لیزر،حسین مکی مورخ و سیاستمدار ، جمشید مشایخی، علی نصیریان، استاد تاج اصفهانی، استاد فرشچیان، استاد ابوعطا، استاد رشتیان، استاد ارحام صدر، استاد صنیع زاده، استاد عیسی بهادری، استاد پورصفا، استاد حاج مصور الماکی، استاد حسین یاوری، استاد طلایی، استاد خطایی، استاد کسایی و… که بسياري از ما آرزوي يک ديدار ، يک عکس و يک امضا از برخي از اين بزرگان را داريم.
اکنون باآن که بزرگانی، چون شادروان دکترحسین ابوترابیان ،شادروان دکتر حسین قندی، دکتر شکر خواه، دکترقاضی ، دکتر جوادی حصار ، خانم دکتر فائزه تقی پورو...ازبین جمع روزنا مه نگا ران وبیش از هزار نفر از مقامات مملکتی،دانشگاهی واستانی درکنار هزران نفر ازمخاطبین آثارش هرگدام به شیوه زیبا وجذاب اوراکه «جاودانه مردی سرشار از« عشق،صبر ،اخلاص وایمان است» ستوده اند...هرجا که حرف عبدالحسين جعفري پيش مي آيد، برخي در دل مي خندندو زير لب مي گويند: مگر چه کرده است؟ پنجاه سال روزنامه نگار بوده که بوده! آثارش را جمع کرده که کرده! به چه درد ما مي خورد؟!
اما این ها کودکانه در حقيقت به ريش خود مي خند ند، چرا که درک نيم قرن زحمت و تلاش خستگي ناپذير براي کساني که هنوز در گام هاي آغازين اين راه پر فراز و نشيب اند، کاري بس دشوار است.
استاد جعفري عزيز! بگذار ناديده ات بگيرند، بگذار کوتاه فکر ها!فراموشت کنند، بگذار گوششان به حرف ها و دردهاي تو بدهکار نباشد، اما واقعيت که تغيير نخواهد کرد، هيچ کس به گرد پاي تو هم نخواهد رسيد.
واقعا کسي چه مي داند با تمامي بي مهري هاي متوليان و ادارات مسئول و تشکل هايي که براي اين منظور تشکيل شده و بودجه دريافت مي کنند، نيم قرن از آثارت مانند فرزندت مراقبت کني، حاصل دسترنج يک عمرت را از اين گوشه به آن گوشه » ببري، با وجود سختي هاي بيش از 70 بهار عمر در کنار جامعه جوان رسانه اي بماني و به جوانان و علاقه مندان راه و رسم جستجوگري و حقيقت يابي بياموزي و حتی می دانی که در آخر، آنان که حفظ کرامت شماوظيفه شان است با نيشخند بدرقه ات می کنند و فقط در ظاهر احترامت را می دارند! که خود درد ی جانکاهيست!
بله اين مراسم هم با حضور شماری از همکاران مطبوعاتي اصفهان و در سايه بي توجهي بسياري! تمام شد و افتخارش ماند براي استاد سيدعبدالله هاشمي که با دستان لرزانش بر روي قاب تصوير اين رويداد متمرکز شد و تصوير آن را به يادگار ثبت کرد و کانون فرهنگی ادبی یکتا و استاد يکتاي اصفهاني(آکوچکيان) که هم از استاد جعفري تجليل کرد و هم از خانم رضوان نیلی پور، بانویی که علی رغم نداشتن تحصیلات دانشگاهی موفق به نگارش چندين جلد کتاب و دریافت چندین جایزه ادبی کشوري شده است.
آري ملتي که تجربه پيشکسوتان و گذشتگان را توشه راه نکند، محکوم به تجربه دوباره تاريخ است.
در پايان هنوز يک پرسش برايم بي پاسخ مانده است که چرا بسياري، «استاد عبدالحسين جعفري »و امثالهم را ناديده مي گيرند؟
ولی خود بخویش پاسخ می دهم: بحر در کوزه نمي گنجد!
