اینجا انبار مطبوعات شهر اصفهان است که بخشی از پارکینگ مجتمع فرهنگی، تجاری روبروی هتل عباسی را تشکیل می دهد. هر بار آمدن و رفتن به آنجا عذاب الیمی است که با خفگی تدریجی در هوای مانده زیر آن سقف های کوتاه همراه می شود.
شلوغی های آمادگاه و ازدحام پزشکان در حد فاصل باغ گلدسته تا فلکه فلسطین، وجود هتل محبوب عباسی، دسترسی به محورهای تاریخی، بازار کتاب پایین جلوخان آمادگاه و خانه سوره، محوطه ای را ساخته فرو رفته در ازدحام سواره و پیاده که حالا باید هر روز مطبوعات شهر با ماشین و موتور و وانت بار برای تجمیع و توزیع دوباره به همین زیرزمین نمور مراجعه کنند.
شرایط نگهداری نامناسب مطبوعات و احتمال آلودگی محیطی به واسطه نبود نور آفتاب و تهویه در کنار حضور جوندگان که در تاریکی خود را به بهشتی از کاغذ و مقوای جویدنی می رسانند، همگی یک جهت را نشان می دهد، انبار مطبوعات باید جابجا شود!
از همین منظر است که ورود اداره بهداشت و بازرسان آن ضروری است، بارها شنیده شده که جوندگانی مانند موش، ناقل بسیاری از بیماری های خطرناک برای انسان هستند، مثلا گفته می شود کنسروها را پیش از باز کردن بشویید چون احتمال تماس آن در انبارها با ادرار موش ها وجود دارد. حالا در این بیغوله بی نور دهشتناک، چگونه باید اطمینان یافت این روزنامه یا آن مجله سالم و بدون آلودگی محیطی به دست خواننده برسد، آن هم وقتی امکان دسترسی کودکان به آن نیز وجود دارد؟
ممکن است گفته شود؛ وجود تعداد زیادی کیوسک مطبوعات در این منطقه، حضور چند دستگاه مهم مثل استانداری و شهرداری باعث شده تا برای سرعت و دقت و سهولت رساندن روزنامه ها و مجلات چنین نقطه ای انتخاب شود.
یا به صرفه اقتصادی تجمیع و باز توزیع آن از مرکز شهر اشاره شود که هر کدام می توانست در زمان و مکان یا موقعیتی دیگر درست به نظر برسد.
اما جدا بودن محل استقرار رسانه های مکتوب از محل انبار و توزیع، ضمن پایین آوردن سطح نظارت، امکان پیگیری نظام توزیع را کمتر و امکان اعمال سلایق خاص یا برخی شیطنت های مسبوق به سابقه را فراهم می کند.
چه اینکه هم اکنون به هر دلیلی، تعداد زیادی از دفاتر روزنامه ها و مجلات در منطقه ای دیگر از شهر قرار گرفته، همان جا که مجتمع مطبوعات خوانده شده است.
جدای از معایب و کاستی ها در مکان یابی یا اصولا فلسفه ایجاد چنین مرکزی و یا ضعف مدیریتی؛ در حال حاضر این مجتمع وجود دارد و مشغول به کار است، دفاتر رسانه ها مشغول و مخارجی به صورت جمعی، صرف نگهداری مجتمع مطبوعاتی می شود.
از نظر دسترسی باید در نظر داشت که چهارباغ تا چندی دیگر به طور کامل پیاده رو خواهد شد و رسیدن ماشین های حمل روزنامه ها به در انبار فعلی، مطبوعات را با چالش مواجه می کند و مضاف بر اینکه کوچه های فرعی خیابان سید علیخان دارای محدودیت برای حمل و نقل هستند.
اما مجتمع مطبوعاتی انبار بزرگ و بخش بندی شده ای دارد که می تواند ضمن بازگرداندن بخشی از اختیارات در سیستم توزیع به صاحبان مطبوعات، دسترسی بیشتری به آرشیو را برای آنان فراهم خواهد کند، راه های مواصلاتی متعدد و نبود طرح ترافیک از دیگر مزایای مجتمع مطبوعاتی برای انتقال انبار مطبوعات است.
به هر حال تغییر، خصوصا در اصفهان سخت و پیچیده انگاشته می شود، کسی نمی خواهد اولی باشد و تا زمانی که تغییر خود را نشان نداده است همه از آن گریزانند اما کسی نیاز به آن را کتمان نمی کند. حال می توان به فکر این تغییر بود یا دوباره همان رخت کهنه را تن مطبوعات پوشاند، منافع گروهی را بر منفعت جمعی ترجیح داد یا اجازه داد تا کسانی با بازی های ناجوانمردانه برای کسب سکه ای چند از توزیع هر روزنامه یا مجله موجب مشکلات توزیعی برای کسانی بشوند که چندان سر به راه آنان نبوده اند.
