ماهواره بهتر است یا ست لایت!؟

محمد عبداللهی - نمی دانیم باید اینبار هم بگوییم ماهواره چیز خیلی خیلی خوبی است یا نه؟ اصلاً این بار چیزی نگوییم و به اصل مطلب بپردازیم بهتر است. طبق تحقیقات ما، تا همین چند سال پیش به ندرت کسی پیدا می شد که توی خانه اش تلویزیون داشته باشد. چه برسد با این چیز! منظورمان از چیز همان است که روی بام خانه ها می گذارند و شبیه ماهی تابه است و یک سیم به آن وصل می کنند تا گم نشود! تازه داشتنش هم جرم است، امّا این جرم هم مثل اختلاس و خیلی جرم های دیگر اصلاً مجازات ندارد!

پدرمان معتقد است این چیز، اصولاً چیز خیلی خوبی است. به خاطر همین چند شب پیش به همراه یک آقا به نام آقای نصاب زاده به خانه آمدند. و آن چیز را روی پشت بام و به طرف آسمان گذاشتند و بعد یک سیم را از آن، به تلویزیون وصل کردند. بعد از آن اصلاً فضای خانه ی ما عوض شده است. پدرمان در حالیکه جلوی تلویزیون لم می دهد و یک دستش را زیر سرش می گذارد، با کنترلی که در دست دیگرش دارد شبکه ها را عوض می کند و ساعت ها به تلویزیون خیره می شود. البته ما هم درحالیکه دستمان را روی چشم هایمان گذاشته ایم گاهی اوقات نگاهمان از لابه لای انگشتانمان به صفحه ی تلویزیون می افتد. این چیز، شبکه های خیلی زیادی دارد که به چند دسته تقسیم می شوند: یک سری شبکه ها که اصلاً آموزش زبان خارجی است و کسی نمی فهمد چه می گویند. یک سری شبکه های فارسی زبان هم هست. مثل شبکه های استانی که از بس کسی نگاهشان نمی کند تار عنکبوت می بندد زبان بسته ها! آخر اگر کسی می خواست آن ها را نگاه کند که دیگر نیازی به این چیز نبود. امّا دسته ی  دیگری از شبکه ها هم هست که با شبکه های داخلی فرق دارد، مثلاً یک آقایی که گرابات! داشت و پشت میز نشسته بود، زمین و زمان را فحش می داد، اصلاً خودش را هم فحش می داد. من نمی دانم چرا اعصاب درست و حسابی نداشت. شاید یارانه اش را قطع کرده بودند یا کارت سوختش گم شده بود. بگذریم. یک شبکه ی دیگر قسمت هشتصد و نود و پنجمِ سریال نرینه سلطان را نشان می داد. ما بعد از دیدن این سریال به پدر و مادرمان شک کرده ایم. حتی به معلمان ریاضیمان هم شک داریم که مبادا... اصلاً بی خیال. یک شبکه ی دیگر هم بود که از صبح تا شب حرکت موزون نشان می داد. ما که خیلی خوشمان آمد، امّا مادرمان طبق معمول گریه می کند و می گوید: «آخه مرد این ابزار شیطانی، این نماد لا ابالی گری، این فتنه ی آخر الزمان چی بود که خریدی؟ توی این خونه یا جای منه یا این چیز! درسته که شبکه های داخلی یه برنامه ی درست و درمون نداره، اما اینکه دلیل نمی شه. خدایا توبه!»پدرمان هم در جواب می گوید: «این چیز، برنامه های خوبی داره، من فقط برای برنامه های علمی خریدمش! برای نش..ل ژ.. گرافی (به دلیل جلوگیری از تبلیغ برای این شبکه، برخی حرف های نام این شبکه حذف شده، به طوری که کسی متوجه نشود!) اصلاً در جهت رشد و اعتلای سطح فرهنگی و علمی خانواده گامی مثبت برداشتن مگه عیبه؟!» البته ما که از حرف های پدر و مادرمان چیزی نفهمیدیم، امّا الحق و الانصاف این چیز هم خیلی با حال است. آدم کلی چیزهای خاک به سری! ازش یاد می گیرد. اما از اینها گذشته این چیز، یک سری شبکه هم دارد که عموماً قفل هستند. البته قفل بودن آنها مشکل بزرگی نیست، چرا که در 99/99 درصد موارد، رمز آن چهار تا صفر است و این را خواجه حافظ شیرازی هم می داند!

از محتوای خود شبکه ها که بگذریم، پیام های بازرگانی آن ها هم خیلی باحال است، از کرم بو بر و آبرو بر گرفته تا بسته ی ... (خدایا دیگه واقعاً توبه!) و قرص لاغری و چاقی و ... توی این پیام های بازرگانی پیدا می شود. مثل شبکه های خودمان نیست که از خمیر دندان تا آفتابه لگن جایزه ی یک میلیاردی داشته باشد. اصلاً انگار این چیز ها فقط مال داخل کشور است.

نتیجه گیری: ما از این انشاء نتیجه می گیریم که چیز، خیلی هم خوب است و افرادی که می گویند برای محیط خانواده مشکل ایجاد می کند لابد تا به حال مخاطب برنامه های آن قرار نگرفته اند. اگر آدمیزاد یک هفته مخاطب برنامه هایش باشد چشم و گوشش باز می شود و یک عالمه چیزهای تازه یاد می گیرد. ما نیز تصمیم داریم در آینده یک نصاب چیز بشویم تا هیچ کس بدون چیز نماند!

برنامه هایش باشد چشم و گوشش باز می شود و یک عالمه چیزهای تازه یاد می گیرد. ما نیز تصمیم داریم در آینده یک نصاب چیز بشویم تا هیچ کس بدون چیز نماند!

 موبایل بهتر است یا تلفن همراه!؟

ازدواج بهتر است یا عروسی‌کردن؟!

پاک کردن صورت مسئله، خود همچنان مسئله است!