دانش آموز: موضوع انشاء: رئالیسم جادویی را از زیر مجموعه های کدام مکاتب ادبی می دانید و رابطه ی آن را با رمانتیسیسم در چه ...
معلم: پسر حواست کجاست؟! این که موضوع انشای هفته ی پیشه. موضوع انشای این هفته، تلفن همراهه.
دانش آموز: آقا اجازه، ببخشید، آقا حواسمان نبود.
موضوع انشاء: موبایل بهتر است یا تلفن همراه!؟
موبایل چیز خیلی خیلی خوبی است. طبق تحقیقات ما قبل از اینکه موبایل اختراع شود، انسان ها به شکل های مختلفی با هم ارتباط برقرار می کردند. بعضی از آدم ها با دود و برخی دیگر با کبوتر نامه رسان پیام خود را به دیگران می رساندند. البته این نوع پیام رسانی مشکلات خاص خود را داشته است. مثلاً اگر کسی بیش از حد از روش دودی استفاده می کرد، حتماً دچار گاز گرفتگی می شد و بدتر اینکه همه می توانستند پیامش را بخوانند. تازه این روش توی شهرهای آلوده ای مثل تهران هم کاربرد نداشته است. روش کبوتری هم زیاد مطمئن نبوده است. مثلاً مورد داشته ایم که کسی نامه ی عاشقانه به پای یک کبوتر بسته تا آن را به دختر همسایه برساند، امّا کبوتر که با صاحبش یک خرده حساب داشته، پیام را کف دست هشت تا برادرِ دختر همسایه گذاشته است و موجب کشته شدن نویسنده ی پیام شده است. البته بعد از آن روش قوطی اختراع شد که آن هم مشکلات خاص خودش را داشت. روش قوطی به این شکل بود که دو عدد قوطی (ترجیحاً قوطی کمپوت!) را از قسمت زیرین سوراخ می کردند و آنها را با یک رشته نخ به هم وصل می کردند. که به دلیل نیاز به فریاد زدن بیش از حد برای پیام رسانی، غالباً گلوی طرفین بعد از چند وقت پاره می شده و کار دستشان می داده. بعد از این مردم به یک راه تازه دست پیدا کردند و کم کم تلفن اختراع شد و اینطوری موبایل وارد زندگی مردم شد. در ابتدا موبایل تنها کاربرد تجملاتی داشت چرا که اصلاً هیچ کجا خط نمی داد.امّا یکی از شرط های مهم ازدواج داشتن موبایل بود که با ورود خط های اعتباری به بازار این رسم نیکو! برچیده شد.
پدرمان نیز مثل ما اعتقاد دارد که موبایل چیز خیلی خوبی است به شرط اینکه هر از گاهی خط بدهد. مثلاً همین هفته ی پیش وقتی که داشتیم با پدرمان صحبت می کردیم خط روی خط شد و مکالمه ی ما به این شکل در آمد: «الو سلام بابا؟ حالت چطوره؟ -خبر مرگت- از مدرسه برگشتی؟ کجایی بابایی؟ -قبرستون بری ایشالا- امروز کلاسِ نقاشی داشتیم، من کلبه کشیدم-سیگار و قلیون کشیدم، خوب کردم، دلم می خواست.- امروز زود بیا میخوام –جیگرتو خام خام– بخورم. راستی پدر-سوخته، همه چیز سوخته- می خوام امروز برم-الاغ، چرا صدا قطع و وصل میشه؟- بابایی –خبر مرگت- زود بیا خونه!» ناگفته نماند که این مکالمه باعث شد تا ما یک کتک سیر از پدرمان بخوریم و یک روز کامل توی اتاقمان حبس تعزیری بکشیم. البته ماجرا به همین جا ختم نمی شود، از خط دهی که بگذریم از پیامک های تبلیغاتی نمی توان گذشت. از همین پیامک هایی که جز فحش چیز دیگری برای ارسال کننده اش ندارد. مثلاً چند شب پیش نزدیک به ساعت دو و نیمِ بعد از نیمه شب، از طرف یکی از اپراتور ها یک پیام با این مضمون برای پدرمان ارسال شد:«مشترک گرامی، سلام عرض کردم، الهی اپراتور فدات بشه، مزاحم شدم بگم بالش زیر سرت رو درست کن که خُر خُر نکنی. درد و بلات به جونم! شب به خیر، بوس! در ضمن اگر دوست داشتی یه پیامک رایگان به این شماره بفرست تا یه سری اطلاعات صد من یه غاز برات بفرستیم که هم شارژت زود تموم بشه و هم جیب ما پر پول. (میلیونر بشی ایشالا!)»بعد مادرمان هم که از خواب بیدار شده بود، طبق معمول شروع کرد به گریه کردن و گفت: «این همراه اول کیه که وقت و بی وقت برات پیامک میفرسته و قربون صدقه ات میره؟ مگه قرار نبود همراه اول و آخرت من باشم؟ یعنی همه ی حرفات دروغ بود؟ اینجا یا جای منه یا اون همراه جونت!» و بعد قهر کرد و رفت. الان چند روزیست که مادرمان ما را رها کرده و مهریه اش را هم به اجرا گذاشته است.
نتیجه گیری: ما از این انشاء نتیجه می گیریم که موبایل چیز خیلی خوبی است به این شرط که هر از گاهی خط دهی اش درست شود. نکته ی دیگر این که این سیم کارت ها برای پیام رسانی اختراع نشده اند، بلکه فلسفه ی وجودی آنها برای پیامک های تبلیغاتی و ... است. تازه از این ها گذشته باید حواسمان باشد که با اپراتور زیاد گرم نگیریم، چرا که ممکن است همسرمان پیامک هایش را بخواند و به ما شک کند!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
