پروین رهبری - اساسا یکی از علت های عقب رفتن هر فرد یا جامعه ای، تخریب داشته ها و سعی مجدد برای ساخت آن هاست. هر چه تخریب بیشتر باشد، عقب گرد نیز عمیق تر می شود، تلاش برای بازگشت به جایگاه قبلی هم پر هزینه تر.
این روزها که شهرداری خوش ذوقی کرده و دست به هزار کار کم خرج و پر خرج، سطحی و عمیق و فرهنگی و نمادین زده تا مردم را به دوچرخه سواری ترقیب کند و تیتر می زند "70 کیلومتر مسیر ویژه برای دوچرخه سواران اصفهان"، ناخود آگاه یاد محله هایی از شهر می افتیم مانند "خانه اصفهان".
خانه اصفهان شهرک کوچکی است در شمال شهر. از اینکه این شهرک چه بوده و به دست چه کسی ساخته شده است که چنین با معماری شهری کم نظیرش دلبری می کند، بگذریم، اما از اینجا نمی توان گذشت که این شهرسازی فوق العاده، نه تنها سر لوحه دیگر ساخت و سازهایمان قرار نگرفت که هیچ مسئولی را ترقیب به حفظ خود شهرک هم نکرد.
برای مثال همه خیابان های اصلی "خانه اصفهان" دارای شش خط بودند. دو مسیر رفت و برگشت سواره رو، دو مسیر پیاده رو و دو راه مخصوص دوچرخه. عدم آگاهی مردم برای چرایی وجود یک خط اضافه در کنار خطوط سواره رو و البته عدم فرهنگ سازی مسئولین، اجازه نداد که هیچ گاه این خطوط مختص دوچرخه سواران باقی بماند. تا جایی که بعد ها بسیاری از راه های دوچرخه رو قربانی تعریض خیابان ها گشتند و ناپدید شدند.
حالا باید بیاییم و اصطلاحا "چرخ را از نوع اختراع کنیم". هزینه ها بپردازیم که خطوط ویژه تعریف کنیم و بر سر خود بکوبیم که آی مردم پا به رکاب شوید و در این خطوط برانید که "هوای اصفهان را داریم". در حالی که با یک مدیریت ساده، در حد یک الگو برداری، مدت ها پیش می توانستیم، از این نقطه ای که حالا ایستاده ایم سالها جلوتر باشیم. اما چه کنیم که عادت کرده ایم به آزمودن آزموده ها.
البته که باید گفت، خانه اصفهان و دوچرخه و خطوط ویژه، تنها مثال هایی هستند برای مشکل بزرگتر ما، یعنی عدم یک مدیریت کل نگر.
