حبیب صادقی – نمی دانیم یا اصولا نمی خواهیم که بدانیم...؟ به شکل میانگین تمامی فجایع از همین فعل بر میآید. با گذری به تاریخ در مییابیم که بسیاری از دست آویخته های بشری حاصل همین فعل با پیشوند انکاری است!
چون قاعدتا قاعده ای سازگار برای کارکردی درست و صحیح و به فراخور احوال برای عرضه نداریم؛ با منطقی مرتبط در مییابیم که همچنان شاید بایستی محکوم به عدم کارکرد و اتفاق صحیح در راستای عملیاتی سازی قواعد سیاستگذاری هایی باشیم که می توانست بهتر از این ها رغم بخورد و حال و آینده را دستخوش ناملایمات ناشی از ندانم به کاریهای عده ای قلیل روشن فکرنما ننماید و آینده یک مملکت را بی خود و بی جهت به عبارتی فنا شده دگرگون ننماید!
حال در این برهه از زمان هیات تحریه محتسب بر احوال و کیّس، متفق القول و به مصداق مو از ماست کشننده در تفکراتی منفرد به احوال جمع نتیجه رسید که درباب مساله بسیار مهم و حیاطی قلیان به بحث و تبادل آرا بپردازد و حاصل این تکاپوی فکری را به صورت گونه پرونده ای درخور در طبق اخلاص به حضور اربابان تفکر و تعقل عرضه دارد باشد که در این رهگذر، موثر واقع افتد و کوتاه گامی اندک برداشته باشد؛ که تا چه پیش آید و چه مقبول افتد...!
مصداق بارز این سوژه همان است که دوستان و یاران بهتر از جان بدان تا سرحد امکان اشارت داشته اند.
اما کوتاه و مختصر اینکه:
از ابتدای شروع عرضه توتون، تنباکو، قلیان، دخانیات و تمامی متعلقات مرتبط با بحث دود و دم در ایران تا به زمانه حال تصمیمات تعمیمی زیادی در این راستا اتخاذ که هر یک ناسخ و منسوخ دیگر بوده و تا کنون دولت مردان بسیاری در جهت ساماندهی این مهم روش های گوناگونی را اتخاد و پس از طی دوران صدارت و وکالت و... تصمیمات متخذه نیز به مانند تاریخ مصرف عملکردی خود ایشان، ارزش داشته خویش را از دست داده و شاید نشانی از آن دیگر باقی نمانده است.
نکته بارز مسئله در مورد فتوای تاریخی میرزای شیرازی است. شاید در مورد این مسئله نیز برای تاثیر و تثبیت احتیاج به چنان احکامی باشد(دانسته اینکه بسیاری از حضرات آیات صراحتا استفاده از دخانیات را حرام دانسته اند) باشد تا رومی یا زنگی شدن مساله فوق به سرانجامی حتمی برسد. چیزی که بر بنده مسلم شده مصداق نمونه بارز مثل های خاص و عام داخلی و خارجی است. که همه بهتر از بنده به آنها اشراف دارند. اما قطعا برای تحقق یک قانون واحد و هم شمول راه سختی را نبایست پیمود مهم اتخاذ یک راه و تسلیم نمودن سر در برابر آن است که اگر تا کنون دولتی خود را موظف بدان می دانست حال امت و امام آن بهتر از این و دل آنها بدین شکل خون نمی بود...!
