واقعيت اين است كه عابران پياده در مقايسه با خودروها بسيار آسيب پذيرند، چرا كه رانندگان خودرو در صورت برخورد با افراد به دليل ايمني خودرو با كمترين آسيب مواجه مي شوند اما عابران پياده با كوچكترين تصادف، دچار آسيبهاي شديد مي شوند علاوه بر اين، رانندگي هاي هيجاني و غيراصولي عابران پياده را دچار استرس هاي ناگهاني و وحشت مي كند. از اين رو ايجاد هر نوع آسيب روحي يا جسمي به عابران پياده امري «غيراخلاقي» و «غير انساني» محسوب مي شود. در ادامه آداب مربوط به عابر پياده كه يك راننده شهروندگرا خود را به اجراي آن متعهد مي داند، تشريح شده است:
- اجازه تقدم عبور به عابر پياده روي خطوط سفيد، از جمله آداب شهروندي به شمار مي آيد كه موجب مي شود عابر پياده بدون دلهره و وحشت عرض خيابان را طي كند. از اين رو من همواره احترام به عابر پياده را يك رفتار انساني و ضروري مي دانم و آن را جزو رفتارهاي رانندگي خود قرار داده ام.
- به عنوان يك شهروند اخلاق گرا هنگام رانندگي تا جايي كه امكان دارد فرصت عبور را به عابر پياده مي دهيم تا وي بدون استرس بتواند عرض خيابان را طي كند.
- از انجا كه احترام گذاشتن به عابر پياده را (در هر نوعي از چهره، سن، جنس و شكل) به عنوان يك اصل اخلاقي پذيرفته ام، به صرف ارتكاب خطاي عمدي يا غيرعمدي تا حد ممكن اجازه عبور به وي مي دهم.
- گذرگاه عابر پياده (خطوط عرضي كشيده شده) در تقاطع ها محل عبور عابران پياده بوده و توقف در اين نقاط به معناي زير پا گذاشتن حقوق شهروندان است. بنابراين هميشه از توقف كردن روي اين خطوط پرهيز مي كنم.
- هيچ گاه اشتباهات عابران پياده را با الفاظ ركيك پاسخ نمي دهم حتي اگر برخي از اين اشتباه ها عامدانه باشد. چرا كه اين امر تجاوز به حقوق ديگر شهرونداني است كه در آن محل ساكن بوده يا در حال رفت و آمد هستند.
- در نقاطي كه تابلوي محل عبور اطفال يا گذرگاه عابر پياده نصب شده است، از سرعت خود مي كاهم تا اطفال يا عابران پياده بدون اضطراب و واهمه از عرض خيابان عبور كنند.
- جنانچه در عرض خيابان فردي روي خط عابر يا خطوط خيابان ايستاده است از بوق زدن خودداري مي كنم تا مبادا وي دچار وحشت شده و اقدام به حركت خطرآفرين كند. عابران پياده معمولا با احتساب ميزان سرعت خودروها روي خطوط قرار مي گيرند و از عرض خيابان رد مي شوند. در واقع، ممكن است عابر پياده اي به دليل سرعت بالاي خودروي كناري، ناچار به توقف روي يكي از خطوط سفيد شود. از اين رو از سرعت خود مي كاهم تا وي بتواند با كمترين نگراني عبور كند.
- از پارك كردن يا رانندگي كردن در پياده رو و محل عبور عابران پياده خودداري مي كنم و حداقل مسير رفت و آمد را نمي بندم.
- معمولا در سطح شهرها «تقاطع ها» و «ميدان هايي» وجود دارد كه در آن ها چراغ راهنمايي و رانندگي تعبيه نشده و عابران پياده ناچارند با رعايت جوانب احتياط از ميان خودروها عبور كنند. متاسفانه برخي رانندگان هنگام عبور از چنين نقاطي به محض مشاهده حركت عابر پياده بر عرض خيابان، سرعت خودرو را افزايش مي دهند تا شايد به گمان خودشان، مانع عبور افراد شده و چند ثانيه اي زودتر مسير را طي كنند. افزايش سرعت در چنين مكان هايي رفتاري غيراخلاقي بوده و زير پا گذاشتن حقوق عابران پياده تلقي مي شود و من به عنوان يك شهروند از انجام دادن چنين رفتارهايي خودداري مي كنم. به هر حال اجازه عبور به عابران پياده و كاهش سرعت و حتي توقيف در چنين شرايطي از يك دقيقه تجاوز نمي كند.
- هنگام مواجهه با عابر پياده در حال عبور بر عرض خيابان، بدون اينكه دچار اضطراب شوم و به حالت زيگزال حركت كنم، از ميزان سرعتم مي كاهم و اجازه مي دهم عابر پياده بدون استرس و وحشت انتخاب دقيق و مناسبي (حركت يا توقف در عرض خيابان) اتخاذ كند. (البته اين امر در صورتي ممكن خواهد بود كه فرد با سرعت مطمئنه رانندگي كند.)
- متاسفانه برخي رانندگان زماني كه چراغ راهنمايي و رانندگي قرمز شده و عابران پياده در حال عبور از خطوط سفيد هستند با همان سرعتي كه در حركتند، روي خطوط آمده و توقف مي كنند، در نتيجه تردد عابر پياده را با سردرگمي و استرس مواجه مي كنند. بروز اين رفتار از نظر من به عنوان يك شهروند، «غيراخلاقي » بوده و «تجاوز به حقوق عابر پياده» محسوب مي شود. از اين رو هنگام مواجه با قرمز شدن چراغ راهنمايي و رانندگي، سرعتم را به گونه اي كاهش مي دهم كه نقطه توقفم، روي خطوط سفيد عابر پياده قرار نگيرد.
- همان گونه كه در قانون آمده است هميشه بين خطوط سفيد رانندگي ميكنم، حتي اگر مسير پيش رو داراي ترافيك سنگين و سمت ديگر عاري از خودرو باشد. توجه به اين مسئله هم در خيابان هاي دوطرفه و هم در خيابان هاي يك طرفه ضروري است. چرا كه رعايت نكردن اين اصل موجب اختلال در حركت رانندگان سمت چپ خيابان (چه رانندگاني كه به موازات ما حركت مي كنند و چه رانندگاني كه از روبرو مي آيند) مي شود و بدون شك، اين اقدام تجاوز به حقوق آن هاست. البته رانندگي در مسير عكس خيابان دوطرفه بسيار خطرناك و ضد قوانين رانندگي و شهروندي است.
- رعايت فاصله با وسيله نقليه جلويي حفظ حريم رانندگي بوده و يك رفتار شهروندگرايانه محسوب مي شود. چرا كه نزديك شدن بيش از حد به وسيله نقليه جلویي سبب ايجاد نگراني و اضطراب در راننده يا راكب آن مي شود و همچنين در مواجهه با خطر پيش رو، احتمال زيادي وجود دارد كه فرد نتواند پاسخ مناسب به آن بدهد. از اين رو هميشه فاصله مطمئنه را با وسيله نقليه جلويي حفظ مي كنم.
