زرگرپور که حاصل جمع صفر یک بازی باخت باخت برای دولت و حامیانش در اصفهان بوده است در حالی در سال پایانی دولت یازدهم، به مخالفین حمله می کند که کم تحرکی خود او عامل بسیاری از این مخالفت ها ست.
طیف حامیان دولت و بخصوص اصلاح طلبان، پس از رودست خوردن از معاون اول رییس جمهور و خوش بینی نسبت به استانداری شهردار اسبق اصفهان (جوادی) بارها خواستار جابجایی استانداری شدند که هنوز فرمانداران دولت سابق را بر گرد خود نگه داشته بود.
شاید برخی بگویند نباید مسایل اقتصادی با سیاست خلط شود و اگر اوضاع اقتصادی استان به نحوی است که صدای بخش خصوصی را درآورده است و اتاق بازرگانی نالان از مالیات، دولت را ناتوان از گشودن گره سرمایه گذاری خارجی می دانند، تقصیر نماینده دولت در استان نیست.
وقتی 80 درصد اقتصاد در دست بخش دولتی و شبه دولتی است پس مقصر کجاست؟
استانداری که میزبان بیش از 100 هیات خارجی و 35 هیات اقتصادی خارجی بوده، نباید گزارش دهد که حاصل این همه دیدار کجاست؟ هزینه این همه پذیرایی، گشت وگذار و عکس یادگاری که از جیب مردم اصفهان رفته است، از کجا بر خواهد گشت؟
بندر خشکی که وعده داده کجاست؟ سهل آبادی رییس اتاق بازرگانی اصفهان در اسفند 94 مژده داد که فاز اول این بندر تا ابتدای 95 راه اندازی می شود.
دکتر زرگرپور هم پیشتر از آن در اردیبهشت 94 از آمادگی شرایط برای کسب موافقت اصولی آن خبر داد.
وی مجددا در آذرماه 94 وعده داد تا پایان 94 این مساله به سرانجام خواهد رسید.
حالا ما در نیمه دوم سال 95 هستیم و دولت یازدهم به ایستگاه آخر خود نزدیک می شود، نه بندر خشکی داریم و نه اشتغالی به واسطه آن ایجاد شده است.
تازه بعضی کارشناسان مثل محمد میرانی از اتاق ایران، می گویند اصلا از همان اول هم این کار برای اصفهان به صرفه نبوده و ایجاد چنین بندرهایی، وقتی در مبادی ورودی جنوب کشور با بحران قیمت اراضی روبرو نیست، فقط بروکراسی اداری و گمرکی را تشدید می کند.
استاندار می گوید: 40 درصد بار و 20 درصد مسافر کشور از اصفهان عبور می کند. به زعم ایشان با این آمار، بندر خشک برای ما ضروری است ولی ظاهرا این طرح که پیشکش دولت قبل به اصفهان بوده، مثل بسیاری طرح ها فقط روی کاغذ مانده و فقط یک زمین در کنار ایستگاه سیستان برای آن جانمایی شده است.
این مساله فقط گوشه ای از کندی حرکت توسعه در شهر اصفهان است، گویی چون شهر ما، چند هزار سال تاریخ را از سر گذرانده، چند سال این طرف و آن طرف برایش مهم نیست.
مثل ورزشگاه نقش جهان که استاندار اوایل امسال در نشست خبری خود به یکی از خبرنگاران قول داد که بازی های لیگ برتر حتما در همین ورزشگاه برگزار خواهد شد و حالا نزدیک نیم فصل شده و برای افتتاح آن بدون سایه بان و برخی خدمات محوطه، امروز و فردا می شود.
انگار همین دیروز بود که رییس دولت تدبیر و امید در سفر به اصفهان، چند وعده مهم داد که به جز جاری شدن آب در زاینده رود، یکی از بزرگترین آنها قطار سریع السیر اصفهان به تهران بود.
از بهمن 93 تا حالا آیا نزدیک به دو سال نگذشته است؟ پس آقای استاندار چه شد؟چند کیلومتر ریل گذاری شده است! یک دقیقه فیلم از مراحل اجرایی آن منتشر شده است؟
این در دست اجرا یا در حال انجام مطالعات مقدماتی چه معنایی دارد؟ یک شهروند اصفهانی که معیشتش به خطر افتاده، برای کشاورزی آب ندارد، صنعت شهرش خوابیده، مالیاتی را هم تولید کننده یا صاحب صنعت به دولت می دهد، باید از بودجه به شدت منقبض شده خانوارش بپردازد، به کجا پناه ببرد.
وزیر اقتصاد در برابر خبرنگاران اصفهانی افزایش نرخ بیکاری را ناشی از امید جویندگان کار می داند، حالا اگر همه جویندگان کار ناامید بروند خانه و خواب اشتغال ببینند، و آمار جویندگان بیکار کاهش یابد، معنایش چیست؟ سر ماه که باید اجاره خانه بدهند و قسط آب و برق و گاز و تلفن بپردازند، آمار به آنها کمک می کند؟
از سوی دیگر شهرداری اصفهان که با جنجال های دوسال گذشته اش، به غیر تکمیل لاک پشتی چند پرژه، پرچم شهر خلاق، کریدور علم و فن آوری و شهر جهانی صنایع دستی را برافراشته است، نه زمان برای تحقق گفتمانش دارد و نه ظرفی برای آن!
بعد از این همه سفر از اکناف و اطراف جهان و پذیرایی آنچنانی از آنها، حسامی نژاد معاون شهردار در امور سرمایه گذاری و مشارکت می گوید، در حال مذاکره برای عقد قرارداد هستیم!
در این شهر بزرگ و با سابقه تجاری و صنعتی طولانی چند مشاور انعقاد قرارداد پیدا نمی شود که عقد قرارداد را تسریع کند؟
استانداری و معاونت عمرانی اش، شهرداری و دستگاه عریض و طویل سرمایه گذاری اش، اتاق بازرگانی با این همه کمیسیون و فعال دل سوخته اقتصادی اش، نمی توانند کاری در جهت تسهیل و تسریع سرمایه گذاری بکنند؟
آخرین اخبار ستاد رفع موانع تولید و یا پنجره واحد سرمایه گذاری، خبر از چند میلیارد دلار سرمایه گذاری می دهد؟ صنایعی که توسط استاندار برای دریافت تسهیلات به بانک ها معرفی شده اند چند درصدشان موفق به گرفتن پول و سرمایه شده اند؟ و اگر گرفته اند چه کرده اند؟
یا ضعف اطلاع رسانی وجود دارد و کسی از این همه خدمات خبر ندارد یا که خبری برای انتشار جز همان در دست اقدام وجود ندارد!
واژه تقریبا هیچ، گران و کم مایه است. دولت تدبیر و امید هم، کم خدمات نداشته به این ملت و کشور! همین برجام فرصت بسیار ایجاد کرده است اما صحبت از استفاده از این فرصت هاست.
استاندار بارها از تراز اصفهان صحبت کرده و هر گروهی را به چوب در تراز نبودن نواخته، حالا ایشان عملکرد زیرمجموعه خود و نهادهایی مرتبط را چگونه تفسیر می کند؟
دکتر زرگرپور بیاید به عملکرد خودش نمره بده! به فرمانداران و شهرداران امتیاز بدهد و در پایان به خود نیز هم!
بخشی از آوار مشکلات امروز استان بی شک به جامانده از خرابی است که استاندار و مسوولان بالاتر از وی در حال آواربرداری از آن هستند، بدهی های کلان بانکی، رشد اقتصادی منفی، نبود سرمایه گذار، پروژه های کم بهره و پرهزینه (مثل سالن اجلاس که شهرداری بودجه عمرانی یک سالش هم کفاف تکمیل آن را نمی دهد) همه از پیش مانده اما آنچه در اداره استان با توجه به بودجه حاضر و امکانات برجامانده باید انجام شود، یعنی سرعت در تصمیم گیری و اجرای آن، و تسهیل امور اداری برای سرمایه گذاران، جلوگیری از باندبازی و تصمیم های محفلی، دیگر به گذشته ارتباط ندارد. حداقل یک شیب ملایم برای رفع آنها، قابل قبول است و نه اینکه بگذاریم تا برخی بگویند؛ تقربا هیچ!
البته ما بر این باور نیستیم که خدایی ناکرده استاندار خدوم که خود فرزند اصفهان و دل سوخته شهر است، نخواسته است اما بحث این است که چه کرده و چه کار را چرا نکرده است؟!
با توجه به حمله ایشان به مخالفان دولت، می توان گمان کرد که بعد از این همه مدت، دکتر زرگرپور در این چند ماه باقی مانده، پی به فقدان سرعت و صراحت لازم در برابر انجام نشده ها برده اند.
