آتش ور ناداری و نامرادی

اول صبح، ایستگاه بتونی و دودگرفته راه آهن اصفهان، بستر قطار درب و داغان سه ستاره می شود و پیرمرد سر به راه شمس آبادی می گذارد، راهی که تاکسی های زرد راه آهن برای گرفتن 30 هزار تومان کرایه، سرش منت هم می گذارند. راننده اما کنجکاو است و بعد از تحقیقات میدانی می فهمد که پیرمرد اهل افغانستان نیست و وقتی جوابش را از چرایی آمدنش می گیرد، آدرس چند تا دکتر کاربلد، با انصاف یا دست به خیر را به او می دهد، اما فضل الله حواسش نیست که یادداشت کند که اگر می خواست هم نه کاغذی دارد و نه قلمی، فقط یک چیزهای مبهمی در خاطرش می ماند، "آمادگاه، روبروی فلان دکتر، اون ساختمون سفیده، طبقه دوم".

ساعت نه شمس آبادی، دکتر نیست، بعدازظهر می آید و حالا شروع چه کنم چه کنم هاست، راه پارک هشت بهشت را پیدا می کند، تا ظهر، ده پانزده پیشنهاد عجیب و غریب هم می گیرد، که چندتاییش هم خرید بود و نه فروش، نیم ساعتی هم کارگر فضای سبز گپ می زند اما انگار که چهار و نیم بعدازظهر دورتر از آن است که فکرش را می کرد، نماز ظهرش را می خواند و دعا می کند، خدایا به دست و پای خودم بمیرم، افتادۀ خانه ام نکن، هفت هشت تا از قرص هایش را بالا می اندازد و همانطور که به بازی بچه ها توی زمین بازی وسط هشت بهشت نگاه می کند، حسرت بچگی هایش را می خورد که پی پدرش سر زمین می رفت، چِقِل دست می گرفت، تا خرمن لُت شده را صاف کند، یاد شاخ پنجه ای افتاد که وقت درو به دست های کوچکش می بست تا کمی بیشتر ساقه های گندم به دستش بیاید، توی همین فکرها صورتش را با دو دستش پوشاند و آهی کشید، آنقدر با سوز دل که انگار پدرش وقت دیدن سیه قاق توی عُقرو آه می کشید، همان وقتی که همه محصولشان را آفت زد و سال قحطی شد، حالا آفت به جانش افتاده با این فرق که دیگر وقت قحطی نیست، می گویند دوره فراوانی است و دکترها معجزه(معجزه که نه استغفراالله) می کنند.

ساعت نزدیک چهار بعدازظهر شده، فضل الله راهی مطب می شود، دوساعتی به خودش می پیچد تا نوبتش بشود، آن هم میان آن هم در و دکور قشنگ، رخام سفید و کرمی رنگ، صندلی های مطب راحت هستند اما پیرمرد راحت نیست، نشستن برایش هر لحظه سخت تر می شود، انگار صندلی های سرد پارک کار خودشان را کرده اند.

دکتر بالاخره رخصت می دهد، آن هم بعد از اینکه پیرمرد برای پول ویزیت کلی پله بالا و پایین می کند، آخر نه از آن آسانسور شیک و مجلسی خوشش می آید و نه کارتخوان خانم منشی کار می کند، مثل همیشه نت قطع، کارتخوان خراب و پرداخت ها فقط نقد! بله، دکتر در نهایت جواب آزمایش های آزمایشگاه خیریه شهر فضل الله را می بیند و با تغیُر می گوید: چرا اینقدر دیر، مگه از جونت سیر شدی، هیچکی نبود توی شهرتون بهت بگه وضعت خرابه، چند اصطلاح فرنگی قلمبه سلمبه سر هم می کند که پیرمرد را بیشتر می ترساند، دوباره دعا می کند، "اگر قراره پابند و زمین افتاده بشم، دیگه برنگردم"

پزشک محترم آخرش آب پاکی را شر شر می ریزد توی سر فضل الله، متاستاز! یعنی وضع خراب است و باید بستری شود و شیمی درمانی را شروع کند، کجا بستری اش می کنند؟ الزهرا جا ندارد، خیلی ها توی نوبت هستند، البته بیمارستان خصوصی همیشه جا دارد، شهرک سلامت هم هست، به قول دکتر شما پول داشته باش روی سبیل طرف هم کمونچه بزن!

بیچاره فضل الله پول که ندارد، آبی هم به زمینیش نمانده که آن را بفروشد، بیمه اش را هم فقط بیمارستان های دولتی قبول می کنند، البته اگر ملک الموت زودتر از نوبت بستری اش سر نرسد! حالا این پیرمرد با شصت هفتاد سال سن چه کند، زیرمیزی هم که ندارد بدهد، توریست سلامت هم نیست که دکتر روی سرش بگذارد و حلوا حلوایش بکند!

توی دهنه هشتم یا نهم سی وسه پل رو به شرق می ایستد، شب شده و جایی ندارد که برود، با خودش زمزمه می کند: آتِش وَر ناداری ونامْرادیِ ما، باید یک روزی همین جا بماند، دوباره به همان ایستگاه دود و دم گرفته راه آهن برود، برود جایی که مشغول مردنش باشد، بعد از هزار و دویست و چهارده کیلومتر، به شهرش بگردد تا درد ناداری و نامرادی اش را سر مزار مادرش لالایی کند، موکه منه نلی که بره(مادر نگذار مرا ببرند).