کیاست - حبیب صادقی - خب؛ آخرش که چی!؟ مگر از این بدتر هم می شود!؟ به قول یکی از مسوولان یا شاید همان مرفهین بی درد: ما "خودمان" انتخاب کردیم که اینگونه زندگی کنیم! پس بی دریغ هر انتخابی نیز نتیجه و یا شاید تاوانی دارد!؟ البته می توان گفت که ایشان گفته فوق را از قول "طبقه خاص" خود مطرح نموده و بر زبان آورده و بر آن تاکید دارند و بطبع شاید از آن زاویه سخن به گزافه نگفته اند!!! آخر طبقه او هرگز غمباره پیرمرد قد خمیدهِ پشت ریش و نحیف را که از صبح تا شام و بلعکس دربهدر هر کوی و برزن و هر سطل آشغالی برای لقمه ای نانی می گردد را هرگز نادانسته و درک ننموده اند! پیرمرد و هزاران ِ مانند او باید بر این زنده ماندنِ بر بودن یا نبودن لحظه به لحظه باشند و عذاب بکشند"تا جایی که تحمل کنند"! باری که از دست گشادگی حضرات مسوول، دست در صنف پیرمرد هم بسیار و رقبای او کودک، نوجوان، زن، دختر و ... هم شده اند.
از این دست در فشانی های نابخردانانه که متاسفانه هم کم نیست که بگذریم در می یابیم در سیستم حاکمیتی تصدی امور به قول امیر کبیر چون به توصیه عمه و خاله بوده و هست؛ حاصل این می شود که چون اقتصاد کشور ناتوان در برابر " اصل باید ها و نبایدها" است به قعر می رویم و برچسب کشور بحران زده می خوریم و معیاری می شویم برای عبرت دیگران!
عید تا عید؛
آبم است و گابم است، نوبت آسیابم است!
بازخوانی و تحلیل حوادث و مصایب سال 98 توسط عزیزان هیات تحریریه به بهترین شکل مطلوب صورت پذیرفته و نگارش در مورد آن بی مورد است.
اما؛
* اموال و بیت المال مسلمین را می گیریم و به منصوبانی می دهیم که بحران را مدیریت کنند، در حالی که بحران و خسارات ناشی از آن بدون واکنشی معقول از طرف مسوولین جان، مال، امنیت و... مردم را به دلیل بی کفایتی افرادی نالایق از میان برده و کشور هزینه های بسیاری بابت خسارتهای ناشی از عدم مدیرت بحران در هر لحظه پرداخت می کند!
* با خط کشی های بی خودی بین خودی و غیر خودی و عدم صحیح تقسیم مناسب و عادلانه ثروت و خدمت در بین جامعه و آحادمردم و اقشار مختلف، تعارض بین فرهنگی را، و در کنار آن سر خوردگی ناشی از آن و آسیبهای اجتماعی متصله به آن را سبب شدیم و از تلفات و تاثیرات مخرب آن بر طبقه پایین و آسیب پذیر بی اهمیت عبور کردیم و در برهه های حساس و نزول درآمدهای دولت به جای حمایت از این قشر، طمع در سفره کوچک و خالی آنها کردیم و طومار آن را در پیچیدیم. حوادث آبان ماه شاید نتیجه و نمونه ای از این خط کشی ها بود!
* هواپیمای مسافربری را با فقط به خاطر اینکه نمی دانستیم در حال رفتن است یا آمدن یا موشک است یا هر چیز دیگر مورد اصابت قرار دادیم و تا چند روز اذهان عمومی را به کژی سوق دادیم و در آخر ناچار به پذیرش اشتباه شدیم! اشتباهی که اگر در لحظه وقوع حادثه پذیرفته میشد قطعا به این میزان گمانه زنی در رابطه با علل شلیک موشک و کتمان را تا به این حد وسعت نمی بخشید!
* پس از همه گیر شدن ویروس کرونا در جهان، بدون توجه به آثار مخرب آن (بنا به دلایلی) مرزهای کشور را گشوده نگه داشتیم و تا کار به حد هشدار نرسید دست از بازی نکشیدیم. در مورد قرنطینه شهرهای آلوده و کنترل عبور و مرور هم عالم دهر شدیم و نشان دادیم که جان انسانها برایمان شاید چندان هم ارزش ندارد. آخِر معلوم نیست تا کی مردم باید تاوان بی کفایتی مسوولان را بدهند.
بیچاره مردم که جز خدا کسی را ندارند...!
